Ropomacicze u psa – przyczyny, objawy, leczenie i profilaktyka

Ropomacicze to poważna choroba układu rozrodczego u suk. Dotyka głównie starsze, niesterylizowane samice. Wymaga szybkiej interwencji weterynaryjnej. Nieleczone ropomacicze zagraża życiu zwierzęcia. Dowiedz się, jak rozpoznać objawy i jak zapobiegać schorzeniu.

Czym jest ropomacicze u psa?

Ropomacicze to ropne zapalenie macicy. Choroba polega na gromadzeniu się ropy w jamie macicy. Dotyczy głównie suk, które nie zostały wysterylizowane. Najczęściej pojawia się po cieczce. Schorzenie stanowi poważne zagrożenie zdrowotne. Może prowadzić do śmierci zwierzęcia.

Ropomacicze to zespół EPC. Oznacza to endometritis–pyometra complex. Choroba wiąże się z torbielowatym rozrostem gruczołów. Błona śluzowa macicy ulega zapaleniu. Często towarzyszy temu infekcja bakteryjna.

Przyczyny ropomacicza u suk

Za powstawanie ropomacicza odpowiadają hormony. Główną rolę odgrywa progesteron. Jego wysoki poziom występuje po cieczce. Hormon ten wpływa na błonę śluzową macicy. Przygotowuje ją na przyjęcie zarodków. Powoduje rozrost gruczołów. Osłabia miejscową odporność macicy. Szyjka macicy pozostaje rozluźniona przez pewien czas. Ułatwia to wnikanie bakterii.

Najczęstszym sprawcą infekcji jest bakteria Escherichia coli. Mogą być też obecne paciorkowce lub gronkowce. Bakterie te normalnie bytują w drogach rodnych. Zmiany hormonalne sprzyjają ich namnażaniu. Dochodzi do zapalenia i produkcji ropy.

Istnieją czynniki zwiększające ryzyko ropomacicza. Należą do nich częste cieczki. Nieregularny cykl płciowy sprzyja chorobie. Stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych jest ryzykowne. Zaburzenia hormonalne mogą być przyczyną. Przebyte infekcje dróg rodnych również zwiększają ryzyko. Wiek powyżej 5-6 lat ma znaczenie. Starsze suki są bardziej narażone.

Objawy ropomacicza u psa – jak je rozpoznać?

Objawy ropomacicza mogą być różne. Zależą od typu choroby. Wyróżniamy ropomacicze otwarte i zamknięte. Różnica polega na stanie szyjki macicy.

Przy ropomaciczu otwartym szyjka macicy jest otwarta. Ropna wydzielina wypływa na zewnątrz. Widać ją w okolicach sromu. Wydzielina może być krwista, śluzowata lub ropna. Ma często nieprzyjemny zapach. Suka może wylizywać okolice sromu. Ten typ jest łatwiejszy do zauważenia.

Ropomacicze zamknięte jest groźniejsze. Szyjka macicy jest zamknięta. Ropa gromadzi się wewnątrz macicy. Nie ma widocznej wydzieliny zewnętrznej. Choroba postępuje szybciej. Ryzyko pęknięcia macicy jest wyższe. Może dojść do zapalenia otrzewnej.

Typowe objawy ropomacicza obejmują:

• Osowiałość i apatię.
• Wzmożone pragnienie.
• Częstsze oddawanie moczu.
• Brak apetytu.
• Wymioty i biegunki.
• Powiększony, bolesny brzuch.
• Gorączkę lub obniżoną temperaturę ciała.
• Osłabienie.
• Odwodnienie.

Objawy te pojawiają się zwykle po cieczce. Najczęściej od 4 do 10 tygodni po jej zakończeniu. Czasem objawy występują od 1 do 3 miesięcy po rui. Ropomacicze można pomylić z przedłużającą się cieczką. To opóźnia prawidłowe rozpoznanie. Ból brzucha i gorączka są częste. W zaawansowanym stadium może wystąpić zapaść.

Diagnostyka ropomacicza u psa

Diagnoza ropomacicza wymaga wizyty u weterynarza. Lekarz przeprowadza badanie kliniczne. Zbiera dokładny wywiad o stanie zdrowia suki. Pyta o cykle rujowe i ewentualne ciąże. Następnie zleca badania dodatkowe. Są one kluczowe do potwierdzenia choroby.

Kluczowe badania diagnostyczne to:

• Badanie ultrasonograficzne (USG) jamy brzusznej. Jest to podstawowa metoda. Pozwala zobaczyć powiększoną macicę. Widać w niej zgromadzoną ropę.
• Badania krwi. Obejmują morfologię i biochemię. Morfologia pokazuje wzrost liczby białych krwinek (leukocytoza). Wskazuje to na stan zapalny. Badania biochemiczne oceniają pracę narządów. Sprawdzają poziom mocznika i kreatyniny. Mogą wykazać niewydolność nerek.
• Badanie cytologiczne. Polega na pobraniu wymazu z pochwy. Można wykryć obecność bakterii i komórek zapalnych.
• Badanie rentgenowskie (RTG). Pomaga ocenić wielkość macicy. Widać ją jako powiększony cień w jamie brzusznej.
• Badanie moczu. Wyklucza choroby układu moczowego. Objawy ropomacicza bywają podobne.

Waginoskopia jest rzadziej stosowana. Pozwala obejrzeć wnętrze pochwy i szyjkę macicy. Diagnostyka jest szybsza przy ropomaciczu otwartym. Zamknięte ropomacicze jest trudniejsze do rozpoznania bez USG.

Leczenie ropomacicza – jakie są możliwości?

Leczenie ropomacicza zależy od stanu suki. Wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej. Główne metody to leczenie chirurgiczne i farmakologiczne.

Leczenie chirurgiczne

Chirurgiczne usunięcie macicy i jajników jest najskuteczniejsze. Nazywa się to owariohisterektomią (OVH lub OHE). Zabieg polega na usunięciu narządu objętego chorobą. Eliminacja źródła problemu zapobiega nawrotom. Operacja trwa zazwyczaj około 90 minut. Jest to standardowa procedura. Stosuje się ją w większości przypadków. Jest konieczna przy ropomaciczu zamkniętym. Zmniejsza ryzyko powikłań. Szybka operacja zwiększa szanse na przeżycie.

Leczenie farmakologiczne

Leczenie farmakologiczne stosuje się rzadziej. Jest możliwe przy ropomaciczu otwartym. Czasem wybiera się je u suk hodowlanych. Właściciel chce zachować zdolności rozrodcze. Leczenie obejmuje podawanie antybiotyków. Stosuje się leki przeciwzapalne i przeciwbólowe. Często podaje się płynoterapię. Pomaga ona nawodnić psa. W niektórych przypadkach stosuje się leki hormonalne (prostaglandyny). Powodują one skurcze macicy. Pomagają w opróżnieniu jamy macicy z ropy. Leczenie farmakologiczne ma wyższe ryzyko nawrotów. Nie zawsze jest skuteczne.

Wspomagająco stosuje się antybiotyki. Podaje się je szerokiego spektrum. Płynoterapia jest ważna przy odwodnieniu. Leki przeciwbólowe łagodzą cierpienie. Decyzja o metodzie leczenia należy do weterynarza. Bierze pod uwagę stan suki i typ ropomacicza.

Rokowania przy ropomaciczu

Rokowania w ropomaciczu zależą od wielu czynników. Kluczowe jest zaawansowanie choroby. Szybkość reakcji właściciela ma ogromne znaczenie. Wczesne wykrycie i leczenie dają dobre rokowania. Zwiększają szanse na pełne wyzdrowienie. Leczenie chirurgiczne daje lepsze rokowania. Ryzyko powikłań jest niższe. Szansa na przeżycie jest wysoka.

Nieleczone ropomacicze stanowi ogromne zagrożenie. Może prowadzić do poważnych powikłań. Należą do nich:

• Posocznica (sepsa). Bakterie dostają się do krwiobiegu.
• Wstrząs septyczny. Stan zagrażający życiu.
• Pęknięcie macicy. Ropa wylewa się do jamy brzusznej. Powoduje zapalenie otrzewnej.
• Niewydolność narządów wewnętrznych. Szczególnie nerek.
• Śmierć zwierzęcia.

Ropomacicze jest chorobą zagrażającą życiu. Może zakończyć się śmiercią w niektórych przypadkach. Dlatego szybka interwencja weterynaryjna jest niezbędna. Opóźnienie leczenia drastycznie pogarsza rokowania.

Profilaktyka ropomacicza – jak zapobiegać chorobie?

Najskuteczniejszą metodą zapobiegania ropomaciczu jest sterylizacja. Polega na chirurgicznym usunięciu jajników i macicy. Eliminacja tych narządów uniemożliwia rozwój choroby. Sterylizacja przed pierwszą lub drugą cieczką jest najlepsza. Ryzyko ropomacicza jest wtedy minimalne.

Sterylizacja jest zabiegiem profilaktycznym. Zapobiega nie tylko ropomaciczu. Chroni też przed nowotworami listwy mlecznej. Jest to najbezpieczniejsze rozwiązanie dla zdrowia suki. Wczesna sterylizacja jest skutecznym leczeniem zachowawczym. Zapobiega chorobie na zawsze.

Inne metody profilaktyki obejmują:

• Regularne kontrole weterynaryjne. Pozwalają wcześnie wykryć problemy.
• Unikanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Mogą one zwiększać ryzyko ropomacicza.
• Obserwację zachowania suki po cieczce. Wszelkie niepokojące objawy wymagają konsultacji.
• Utrzymanie higieny narządów rodnych.

Nie stosuj antykoncepcji hormonalnej bez konsultacji z weterynarzem. Zwiększa ona ryzyko ropomacicza.

Rekonwalescencja i opieka po leczeniu

Opieka po leczeniu ropomacicza jest bardzo ważna. Szczególnie po zabiegu chirurgicznym. Rekonwalescencja trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy. Pies wymaga specjalnej troski w tym okresie.

Zalecenia po operacji obejmują:

• Zapewnienie psu spokoju i odpoczynku. Unikaj nadmiernego wysiłku fizycznego. Ogranicz skakanie i bieganie.
• Podawanie leków zgodnie z zaleceniami weterynarza. Należą do nich antybiotyki i leki przeciwbólowe.
• Utrzymanie higieny rany pooperacyjnej. Obserwuj ranę. Zwróć uwagę na zaczerwienienie lub obrzęk.
• Zapobieganie lizaniu rany. Załóż psu kołnierz ochronny lub ubranko pooperacyjne.
• Monitorowanie apetytu i picia. Zapewnij odpowiednią dietę. Czasem potrzebne jest karmienie lekkostrawne. Nie karmić przez pierwsze 12 godzin po operacji.
• Obserwację ogólnego stanu psa. Zwróć uwagę na wymioty, apatię, gorączkę.

Mogą wystąpić powikłania pooperacyjne. Należą do nich infekcje rany. Czasem pojawia się krwawienie. Może dojść do rozejścia szwów. Reakcje na znieczulenie są rzadkie. W przypadku niepokojących objawów skontaktuj się z weterynarzem.

Podsumowanie

Ropomacicze to bardzo poważna choroba. Dotyka niesterylizowane suki. Wymaga szybkiej reakcji właściciela. Natychmiastowa wizyta u weterynarza jest kluczowa. Wczesna diagnoza ratuje życie. Najskuteczniejszą profilaktyką jest sterylizacja. Chroni ona psa przed cierpieniem. Zmniejsza ryzyko wielu chorób. Regularne kontrole weterynaryjne są ważne. Obserwuj swoją sukę. Zwracaj uwagę na niepokojące objawy.

Równie ciekaw

• Ciąża urojona u psa – objawy, leczenie, zapobieganie
• Sterylizacja psa – wszystko, co musisz wiedzieć
• Ile kosztuje kastracja i sterylizacja psa? Kompleksowy przewodnik po cenach i zabiegach